Heel lang geleden is het niet, dat Afton Wolfe zij EPO “Twenty-Three” op de wereld losliet en wie de lovende lijnen van ondergetekende over dat kleinood las, zal vast even verrast zijn als ikzelf, bij de vaststelling dat er alweer wat nieuws op onze deurmat terecht kwam. Deze keer is het, jawel, een EP, met zeven tracks, allemaal van de hand van songschrijver L.H. Halliburton, niet geheel toevallig ook de schoonvader van Wolfe, die, zoals we al eerder konden vaststellen, niet te beroerd is om de grenzen van de genres op te zoeken en over te steken. Zo komt hij met deze plaat dus terecht in Nashville, en opener “Harvest” zet de luisteraar meteen de vrolijke kant op: dit is zo’n nummer, dat je al na twee keer kunt mee neuriën of -fluiten en een heel fijne binnenkomer.

Daarna wordt een eindje uitgeweken, met “New Orleans Goin’ Down”, een veel minder vrolijk nummer, waarin orkaan Katrina en de naweeën in herinnering gebracht worden. Hier gaat de zang van Wolfe heel knap de richting uit, waar ook Dr. John graag in vertoefde. Met” Lost Prayers” vertoeven we in het grensgebied tussen country en soul, terwijl met “Hello, Mr. Wolf” resoluut de Tom Waits-koers gevaren wordt.

Ik weet het, zo’n naam noemen is niet zonder risico, maar in dit geval klopt het absoluut: het potten- en pannengevoel, dat Waits zo meesterlijk wist op te roepen, is hier helemaal aanwezig en Wolfe brengt het bijzonder geloofwaardig, net zoals “Til the River No Longer Flows” dat daar de bevestiging van brengt. “Mississippi” had destijds perfect op het repertoire van Elvis Presley gekund, al is het zo dat Afton een heel ander type stem heeft, grauw en gruizig, maar met een appeal, waar weinig tegen bestand is: Afton Wolfe komt je oren binnen waaien en er is geen weg meer terug: de man is eerder een verteller dan een zangen, maar hij doet dat op een danig begeesterende manier, dat er geen ontsnappen aan is. Ook niet als hij songs van iemand anders vertolkt, zoals hier.

Ook bij deze plaat zijn we blij met het EP-formaat: beter zeven goeie tracks uitbrengen dan een plaat met tien nummers, waarvan drie afdankertjes zijn. Die vind je hier totaal niet en de 28 minuten die de plaat duurt, vliegen in een oogwenk voorbij en er wordt afgesloten met “Here to Stay”, een nummer dat Cohen en Waits kruist, maar helemaal als Wolfe klinkt. Ik kan het niet helpen, maar ik ben helemaal weg van Afton Wolfe, al van toen hij “King for Sale” uitbracht, nog meer met “Twenty-Three” en al helemaal met deze “The Harvest”. In het oog te houden, deze meneer, want hij is een geweldige vertolker !

(Dani Heyvaert)